Hararet’i 1 Kasım 2019’da kurduk. Bugün demek oluyor ki üzerinden beş yıl geçmiş. Bizden daha genç siyasi partiler var. O tarihlerde ben bekârdım, şimdi evliyim üstelik bir ay sonra çocuğum olacak. Görünen o ki epeyce şey değişti hayatımızda.
Hararet dört beş arkadaşın İstanbul Çemberlitaş’taki Türk Ocağı’nda çay içerken kendi aralarında yürüttükleri sohbetlerden doğdu. İsmini Kadıköy’deki Nazım Hikmet Kültür Merkezi’nde Kubbealtı Sözlük’ten bulduk. Derdimiz tartışmalarımızı biraz disipline sokmak, merak ettiklerimizi Türk düşünce hayatındaki isimlerle konuşmaktı. Bugün Youtube arşivimizde onlarca video var. Besim Delaloğlu, Kurtuluş Kayalı, Oğuz Adanır, Gün Zileli, Tanıl Bora, Banu Avar, İlker Aytürk gibi isimlerle yapılmış önemli söyleşiler orada duruyor… Hepsi bizim merak konularımızdı. Biz yola çıktığımızda buralar ‘dutluktu’ desek yeridir. Beş yılda ise kurulan sürüsüyle oluşum tarihin çöplüğüne gitti. Hararet ağır aksak da olsa hâlâ burada. Burada olmaya devam edecek çünkü ne bizim merakımız durdu ne de hevesimiz geçti. Dönüşmesi zor fakat gerekli olan bir Türkiye önümüzde koca bir problem olarak duruyor.
Peki Hararet neden hala burada?
Bunun üzerine düşünüyorum. Sanıyorum ki bizim hiçbir zaman ‘üyelik’ sistemi olan bir harekete dönüşmememiz bunda çok büyük bir etken. Bu bize belirli bir esneklik sağladı. Sonra biz her şeyden önce dostluk grubuyduk. Politik fikirleri sayesinde bir araya gelmiş bir ‘dostluk’ grubu. Bu grup içinde hiçbir zaman ‘öne’ çıkma dürtüsü olmadı. Ne olduysa her şey doğal oldu. Birbirimizle uymayan fikirlerimize bile şerh düşerek Hararet’i kullandık, yazılar yazdık. Hatta kendi aramızda şöyle konuşmalar yapıyorduk, “Hararet bir araç. Yarın Hararet biter, Zaruret’i kurarız.” Hala da bu noktadayız. Bugün dağılsak da, biraz gevşesek ve fazlaca hayatın ağında sıkışsak da hala buradayız. Bu sözleri kendine söyleyen bir dostluk grubunu kim dağıtabilir ki? Ancak yine kendileri…
Diyeceğim o ki Hararet bir politik dostluk grubuydu, hala da öyle.
Hararet’in doğum günü kutlu olsun, bir şekilde buralarda olmaya devam edeceğiz. Hedefimiz 2030’lu yıllar, henüz bizim vaktimiz gelmedi…
Yeni emekçi bir cumhuriyet için uğraşmaya, didinmeye devam edeceğiz.
Bu yazı bir hatırlatma yazısı olarak kalsın istedim.
“pusmuş bir şahanız şimdilik, ne kadar şahan olsak ama budandıkça fışkıran da bizleriz ölüyoruz, demek ki yaşanılacak…”
Emirhan Akman
0 Yorum